wykroczenie (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌvɨkrɔˈʧ̑ɛ̃ɲɛ], AS[vykročńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-ni…akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) książk. działanie sprzeczne z przyjętymi normami, zasadami[1]
(1.2) praw. czyn społecznie szkodliwy, zabroniony przez ustawę i zagrożony karą aresztu, ograniczenia wolności, grzywny lub nagany; zob. też wykroczenie w Wikipedii
(1.3) rzecz. odczas. od wykroczyć
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.2) Jako największa grupa imigrantów we Włoszech, Rumuni często identyfikowani z ogółem wykroczeń popełnianych przez obcokrajowców[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1-2) popełnić wykroczenie
(1.2) e-wykroczenieKodeks wykroczeń • wykroczenie bezskutkowe / chuligańskie / drogowe / formalne / materialne / gospodarcze / nieumyślne / umyślne / przeciwko prawom pracownika / skarbowe / urzędniczedopuścić się wykroczenia • sprawca wykroczenia • być obwinionym za wykroczenie • kara / grzywna / mandat za wykroczenie
synonimy:
antonimy:
(1.2) czyn dozwolony
hiperonimy:
(1.1) czyn
(1.2) czyn zabroniony
hiponimy:
(1.1) grzech
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. wykroczyć dk., wykraczać ndk., przekroczyć dk., przekraczać ndk., kroczyć ndk.
rzecz. kroczek mzw/mrz
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „wykroczenie” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Włochów problemy migracyjne