wykorzenić

wykorzenić (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. wykorzeniać)

(1.1) aspekt dokonany od: wykorzeniać

odmiana:

(1.1) koniugacja VIa

 

forma		liczba pojedyncza			liczba mnoga
		1. os.	2. os.	3. os.	1. os.	2. os.	3. os.
bezokolicznik		wykorzenić
czas przyszły prosty		wykorzenię	wykorzenisz	wykorzeni	wykorzenimy	wykorzenicie	wykorzenią
czas przeszły	m	wykorzeniłem	wykorzeniłeś	wykorzenił	wykorzeniliśmy	wykorzeniliście	wykorzenili
	ż	wykorzeniłam	wykorzeniłaś	wykorzeniła	wykorzeniłyśmy	wykorzeniłyście	wykorzeniły
	n	wykorzeniłom	wykorzeniłoś	wykorzeniło
tryb rozkazujący		niech wykorzenię	wykorzeń	niech wykorzeni	wykorzeńmy	wykorzeńcie	niech wykorzenią
pozostałe formy czas zaprzeszły m wykorzeniłem był wykorzeniłeś był wykorzenił był wykorzeniliśmy byli wykorzeniliście byli wykorzenili byli ż wykorzeniłam była wykorzeniłaś była wykorzeniła była wykorzeniłyśmy były wykorzeniłyście były wykorzeniły były n wykorzeniłom było wykorzeniłoś było wykorzeniło było forma bezosobowa czasu przeszłego wykorzeniono tryb przypuszczający m wykorzeniłbym, byłbym wykorzenił wykorzeniłbyś, byłbyś wykorzenił wykorzeniłby, byłby wykorzenił wykorzenilibyśmy, bylibyśmy wykorzenili wykorzenilibyście, bylibyście wykorzenili wykorzeniliby, byliby wykorzenili ż wykorzeniłabym, byłabym wykorzeniła wykorzeniłabyś, byłabyś wykorzeniła wykorzeniłaby, byłaby wykorzeniła wykorzeniłybyśmy, byłybyśmy wykorzeniły wykorzeniłybyście, byłybyście wykorzeniły wykorzeniłyby, byłyby wykorzeniły n wykorzeniłobym, byłobym wykorzeniło wykorzeniłobyś, byłobyś wykorzeniło wykorzeniłoby, byłoby wykorzeniło imiesłów przymiotnikowy przeszły m wykorzeniony, niewykorzeniony wykorzenieni, niewykorzenieni ż wykorzeniona, niewykorzeniona wykorzenione, niewykorzenione n wykorzenione, niewykorzenione imiesłów przysłówkowy uprzedni wykorzeniwszy rzeczownik odczasownikowy wykorzenienie, niewykorzenienie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wykorzenianie n, wykorzenienie n, korzeń mrz, korzennictwo n

czas. zakorzenić, wykorzeniać ndk.

przym. korzeniowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: wykorzeniać

źródła: