wydziedziczyć (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ˌvɨd͡ʑɛ̇ˈd͡ʑit͡ʃɨt͡ɕ], AS[vyʒ́ėʒ́ičyć], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.akc. pob. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. wydziedziczać)

(1.1) praw. pozbawić praw do dziedziczenia, do przysługującego spadku
(1.2) st.pol. usunąć, wyłączyć, wykluczyć[1]
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Mimochodem wspomnę, że nie było tygodnia, w ciągu którego bracia Minclowie nie pokłóciliby się i nie pogodzili przynajmniej ze dwa razy. (…) Nawet zgon Franca, który w roku 1856 zmarł na karbunkuł, nie obszedł się bez awantury. W ciągu trzech ostatnich dni obaj bracia po dwa razy wyklęli się i wydziedziczyli w sposób bardzo uroczysty. Mimo to Franc cały majątek zapisał Janowi, a Jan przez kilka tygodni chorował z żalu po bracie ipołowę odziedziczonej fortuny (około dwudziestu tysięcy złotych) przekazał jakimś trzem sierotkom, którymi nadto opiekował się do końca życia.[2]
składnia:
kolokacje:
(1.1) wydziedziczyć syna / córkę • wydziedziczyć z majątku / własności / ojcowizny / ziemi
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wydziedziczenie n, wydziedziczanie n, dziedziczenie n, odziedziczenie n, dziedzictwo n, dziedzic m, dziedziczka ż, dziedziczność ż, Dziedzic m
czas. wydziedziczać ndk., dziedziczyć ndk., odziedziczyć dk.
przym. dziedziczny, dziedzicowy
przysł. dziedzicznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „wydziedziczyć” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VII: T-Y, Warszawa 1900–1927, s. 850.
  2. Bolesław Prus: Lalka