wychowanek

wychowanek (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌvɨxɔˈvãnɛk], AS: [vyχovãnek], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) eduk. absolwent jakiejś szkoły

(1.2) osoba wzięta na wychowanie przez kogoś, będąca pod czyjąś opieką; ktoś, kto został wychowany przez osoby nie będące jego rodzicami

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) D. lm od: wychowanka

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wychowanek	wychowankowie
dopełniacz	wychowanka	wychowanków
celownik	wychowankowi	wychowankom
biernik	wychowanka	wychowanków
narzędnik	wychowankiem	wychowankami
miejscownik	wychowanku	wychowankach
wołacz	wychowanku	wychowankowie
depr. M. i W. lm: (te) wychowanki

przykłady:

(1.1) Jeden z wychowanków katowickiej wszechnicy pracuje dzisiaj w NASA.

(1.2) Dlatego też wychowanie dobre, lub tak nazywane, polega w znacznej części na oszukiwaniu wychowanków, a to w tym celu, aby zaniedbywali wygody własnej na rzecz cudzej.

składnia:

kolokacje:

(1.1) zjazd wychowanków

(1.2) wychowanek bidula / domu dziecka / internatu / placówki / poprawczaka / sierocińca

synonimy:

(1.1) przest. wychowaniec

(1.2) przest. wychowaniec

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wychowanie n, wychowywanie n, wychowaniec mos, wychowawca mos, wychowawczyni ż, wychowanica ż

forma żeńska wychowanka ż

czas. wychowywać ndk., wychować dk., chować ndk.

przym. wychowany, wychowawczy

przysł. wychowawczo

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. wychowany + -ek

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: absolwent

• angielski: (1.1) alumnus; (1.2) fosterling, foster child
• białoruski: (1.1) выхаванец m (vyhavanec); (1.2) выхаванец m (vyhavanec)
• bułgarski: (1.1) възпитаник m; (1.2) възпитаник m
• włoski: (1.1) ex-studente m, diplomato m, laureato m; (1.2) interno m

źródła: