wnętrze (język polski) edytuj

 
wnętrze (1.1) kwiatu
 
wnętrze (1.1) samochodu
 
wnętrze (1.3) świątyni
wymowa:
IPA[ˈvnɛ̃nṭʃɛ], AS[vnnṭše], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.udziąs.nazal.asynch. ę  ?/i
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) przestrzeń, znajdująca się w środku czegoś
(1.2) duchowa strona człowieka, dusza, serce
(1.3) pomieszczenie w środku budowli wraz z wystrojem
(1.4) geom. zbiór takich punktów figury geometrycznej, że dla każdego z nich istnieje otoczenie zawarte w tej figurze
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Mniej wody dostanie się w ten sposób do wnętrza twoich butów.
(1.2) Myślę, że każdy artysta jest ekshibicjonistą. Już sam występ na scenie ociera się o ekshibicjonizm. Twórczy ekshibicjonizm, powiedziałbym. Obnażamy się, pokazujemy swoje wnętrze na forum publicznym[1]
(1.3) Nacisnęła klamkę i drzwi jęknęły przejmująco, ukazując woniejące kurzem wnętrze[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) środek
antonimy:
(1.1) zewnętrze n
(1.2) powierzchowność ż
(1.3) zewnętrze n
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wnętrzności nmos, wnętrzarstwo n, wnętrzarz m
przym. wewnętrzny, wnętrzowy, wnętrzarski
przysł. wewnątrz, wewnętrznie
przyim. wewnątrz
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.4) zobacz też: brzegzewnętrze
tłumaczenia:
źródła:
  1. Cosmopolitan, nr 8.00, Warszawa, 2000 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Tadeusz Konwicki, Bohiń, 1987, Narodowy Korpus Języka Polskiego.