winken (1.1)
wymowa:
IPA[ˈvɪŋkn̩] IPA[ˈvɪŋktə] IPA[ɡəˈvɪŋkt]
?/i ?/i ?/i ?/i
znaczenia:

czasownik nieregularny

(1.1) machać, pomachać (ręką lub przedmiotem trzymanym w ręce)
(1.2) kiwnąć, kiwać, przywoływać kiwnięciem, przywołać kiwnięciem (np. kelnera, taksówkę)
(1.3) zachęcająco machać pod nosem, kusić, wabić, czekać
(1.4) sport. machnąć, wskazać (np. chorągiewką spalonego)
odmiana:
(1.1-4)[1] wink|en (wint), winkte, gewinkt/pot.gewunken (haben)
przykłady:
(1.1) Meine Frau winkte mir mit einem Taschentuch zum Abschied. → (Moja) żona pomachała mi chusteczką na pożegnanie.
(1.2) Er hat dem Kellner gewinkt. → (On) kiwnął na kelnera.
(1.2) Schlecht beleuchtete Fahrzeuge wurden von der Straße gewinkt.Źle oświetlone pojazdy były wyłapywane z ulicy.
(1.3) Dem Sieger winken tolle Preise.Na zwycięzcę czekają wspaniałe nagrody.
(1.4) Der Linienrichter winkte Abseits.Sędzia liniowy machnął spalonego.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Winken n, Wink m, Winkel m
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: winkenabwinkendurchwinkeneinwinkenherwinkenherbeiwinkenheranwinkenhinüberwinkennachwinkenzuwinken
źródła: