wilczę

wilczę (język polski)

wilczę (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈvʲilʧ̑ɛ], AS: [vʹilče], zjawiska fonetyczne: zmięk.• denazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) zool. szczenię wilka

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wilczę	wilczęta
dopełniacz	wilczęcia	wilcząt
celownik	wilczęciu	wilczętom
biernik	wilczę	wilczęta
narzędnik	wilczęciem	wilczętami
miejscownik	wilczęciu	wilczętach
wołacz	wilczę	wilczęta

przykłady:

(1.1) Wadera odważnie broniła swoich wilcząt.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) wilczek

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) szczenię

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wilk m, wilczek m, wilczyca ż, wilczysko n

przym. wilczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) otsoko, otsokume
• białoruski: (1.1) ваўчаня n, ваўчанё n
• bułgarski: (1.1) вълче n
• esperanto: (1.1) lupido
• francuski: (1.1) louveteau m
• hiszpański: (1.1) lobezno m, lobato m
• kazachski: (1.1) бөлтірік
• nowogrecki: (1.1) λυκόπουλο n
• rosyjski: (1.1) волчонок m
• starogrecki: (1.1) λυκιδεύς m
• włoski: (1.1) lupetto m, lupatto m

źródła: