wiercenie

wiercenie (język polski)

wiercenie (1.1)

wymowa:

IPA: [vʲjɛrˈt͡sɛ̃ɲɛ], AS: [vʹi ̯ercẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• i → j , ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) wykonywanie otworu przy użyciu wiertarki; zob. też wiercenie w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	wiercenie
dopełniacz	wiercenia
celownik	wierceniu
biernik	wiercenie
narzędnik	wierceniem
miejscownik	wierceniu
wołacz	wiercenie

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) świdrowanie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wiertło n, wiertarka ż, wiertnica ż, wiertnictwo n, zdrobn. wiertareczka ż, zgrub. wiertara ż, wiertniczy m, odwiert m, wiertnica ż, wwiercanie n, wwiercenie n

zdrobn. wiertełko n

czas. wiercić ndk., dowiercić dk., dowiercać ndk., nawiercić dk., nawiercać ndk., odwiercić dk., odwiercać ndk., ponawiercać dk., przewiercić, przewiercać, wywiercić dk., wywiercać ndk., wwiercić dk., wwiercać ndk., rozwiercić dk., rozwiercać ndk.

przym. wiertniczy

przysł. wiertniczo

związki frazeologiczne:

etymologia:

rzecz. odczas. od wiercić

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) drilling
• arabski: (1.1) حفر
• baskijski: (1.1) zulaketa
• czeski: (1.1) vrtání
• hiszpański: (1.1) taladrado

źródła: