wieczernik

wieczernik (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) daw. izba, pomieszczenie przeznaczone do spożywania wieczerzy

(1.2) daw. kolacja, wieczerza

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wieczernik	wieczerniki
dopełniacz	wieczernika	wieczerników
celownik	wieczernikowi	wieczernikom
biernik	wieczernik	wieczerniki
narzędnik	wieczernikiem	wieczernikami
miejscownik	wieczerniku	wieczernikach
wołacz	wieczerniku	wieczerniki

przykłady:

(1.1) Wieczerzę zwykło się jadać w wieczerniku na parterze.

(1.2) Pod koniec życia książę nie śmiał nawet tknąć wieczernika.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) pomieszczenie

(1.2) posiłek

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. wieczerzać ndk.

rzecz. wieczorynka ż, Wieczernik mrz, wieczór mrz, wieczorek mrz, wieczorówka ż

przym. wieczorny, wieczorowy, wieczernikowy

przysł. wieczorem

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. wieczerzać + -nik

uwagi:

(1.1) Wieczernik jako miejsce ostatniej wieczerzy piszemy wielką literą

tłumaczenia:

źródła: