wieżowiec (język polski) edytuj

 
wieżowce (1.1)
wymowa:
IPA[vʲjɛˈʒɔvʲjɛʦ̑], AS[vʹi ̯ežovʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j , ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) archit. bud. wolnostojący wielokondygnacyjny budynek o niewielkiej w stosunku do wysokości powierzchni podstawy; zob. też wieżowiec w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Podczas wycieczki do Japonii widziałem mnóstwo wieżowców.
(1.1) Dwa tygodnie temu w wieżowcu zerwała się winda.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) drapacz chmur, punktowiec
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) budynek
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wieżówka ż, wieża ż, wieżyczka ż
przym. wieżowy, wieżyczkowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. wieża + -owiec[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Irena Bajerowa, Język ogólnopolski XX wieku, w: Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2, Współczesny język polski, pod red. Jerzego Bartmińskiego, Wrocław 1993, s. 47.