ścieżka wiedzie (2.1) doliną
wymowa:
IPA[vʲjɛ̇ɕʨ̑], AS[vʹi ̯ėść], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.i → j 
homofon: wieźć
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) książk. nowina, wiadomość
(1.2) daw. podanie, legenda[1]

czasownik przechodni niedokonany

(2.1) książk. prowadzić
odmiana:
(1.1-2)
(2.1) koniugacja XI
przykłady:
(1.1) Z zachodniego frontu dochodziły niepokojące wieści o kolejnych porażkach.
(1.1) Wieść gminna niesie, że sypnęła dziś groszem, więc mam w zanadrzu komplet nowin, do dzielenia się.
(2.1) Chłopak wiódł kozę na postronku.
(2.1) Droga wiodła przez niewielki zagajnik do wioski w dolinie.
(2.1) Na koniec osiadł na wsi i wiódł spokojne życie, zajmując się garncarstwem.
(2.1) Ja jestem Dawid, jam jest pasterz – / Błagalną wiodę pieśń, / byś się zmiłować chciał nad Piastem, / byś żniwo zwolił zwieść[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) radosna wieść • dobre / złe wieści • wieści docierają / dochodzą / nadchodząwieść niesie
(2.1) wieść spokojny / dostatni / nędzny / niebezpieczny żywot
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
(2.1) czas. wodzić ndk., dowieść dk., odwieść dk., przywieść dk., uwieść dk., wywieść dk., zwieść dk., zawieść dk.
związki frazeologiczne:
(1.1) hiobowa wieść
(2.1) i niedźwiedzie afekt wiedzie
etymologia:
uwagi:
Niepoprawne są formy „(ja) wiedę” i „(oni/one) wiedą” oraz wszystkie formy czasu przeszłego oparte na formie „(on) wiedł[3][4].
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „wieść II” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Karol Wojtyła, Pieśń poranna (psalm)
  3. Hasło „II wieść” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 866.
  4. Hasło „II wieść” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 1300.