weselnik
weselnik (język polski) edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pot. uczestnik wesela, gość na przyjęciu weselnym
- (1.2) gw. ktoś, kto jest wesoły, rozwesela innych[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik weselnik weselnicy dopełniacz weselnika weselników celownik weselnikowi weselnikom biernik weselnika weselników narzędnik weselnikiem weselnikami miejscownik weselniku weselnikach wołacz weselniku weselnicy
- przykłady:
- (1.1) Przyszło w końcu do tego, że trabanci królewscy musieli czynić na miejscu porządek, aby dla weselników pozostał przejazd wolny.[2]
- składnia:
- synonimy:
- (1.2) wesołek
- antonimy:
- (1.1) żałobnik
- hiperonimy:
- (1.1) gość
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wesele n, wesołość ż, wesołkowatość ż, weselenie n, rozweselanie n, rozweselenie n, poweselenie n, wesołek m, weselisko n, weselicho n, Wesoła ż, Wesele n, Wesołowo n, rozweselacz m
- forma żeńska weselniczka ż, weselnica ż
- czas. weselić ndk., rozweselać ndk., rozweselić dk., poweselić dk.
- przym. weselny, wesoły, wesołkowaty, wesół, wesolutki
- przysł. wesoło, wesołkowato, wesutko, weselnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- ukraiński: (1.1) весільчанин m
- źródła:
- ↑ Anna Kostecka-Sadowa, Wybrane tendencje słowotwórcze w polszczyźnie południowokresowej na przykładzie Mościsk i okolic (uwagi o zjawiskach słowotwórczych w języku Polaków południowokresowych), „Socjolingwistyka” XXVII, 2013, s. 156.
- ↑ Henryk Sienkiewicz, Na polu chwały.