wernakularny (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ˌvɛrnakuˈlarnɨ], AS[vernakularny], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) rodzimy, nieprofesjonalny, tworzony przez anonimowych twórcóww odniesieniu do kultury materialnej (sztuki, architektury)
(1.2) rodzimy, etniczny, miejscowy, w języku narodowymw odniesieniu do literatury, kultury słowa
(1.3) jęz. nieliteracki, niestandardowy, terytorialny, ludowyw odniesieniu do odmiany języka[1][2]; zob. też język wernakularny w Wikipedii
(1.4) zwyczajowy, potoczny, popularny, nienaukowyw odniesieniu do nazewnictwa biologicznego[3]; zob. też biologiczne nazewnictwo wernakularne w Wikipedii
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) architektura wernakularna
(1.2) literatura wernakularna
(1.3) język wernakularnydialekt wernakularny
(1.4) nazewnictwo wernakularne
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac. vernaculuskrajowy, rodzimy (w odniesieniu do pochodzenia niewolnika) < łac. vernaniewolnik urodzony w domu pana
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Słownik terminów używanych przy standaryzacji nazw geograficznych. gugik.gov.pl, 2002.
  2. Walt Wolfram, Natalie Schilling-Estes: American English: dialects and variation. Malden, Mass.: Blackwell, 1998, s. 13–16.
  3. biologiczne nazewnictwo. W: Encyklopedia PWN [on-line]. encyklopedia.pwn.pl. [dostęp 2018-12-30].