właściciel (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[vwaɕˈʨ̑iʨ̑ɛl], AS[vu̯aśćićel], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, do której coś należy, która jest w posiadaniu danej rzeczy; ten, kto ma coś na własność
(1.2) żart. mężczyzna posiadający jakąś określoną cechę wyglądu
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Pełnomocnik właścicieli kilkukrotnie próbował zająć jej mieszkanie, a proponowane przez niego sposoby ugody nigdy nie doczekały się realizacji[1].
(1.2) Ów właściciel kaprawego oka usiadł obok mnie w autobusie.
składnia:
(1.1) właściciel + D.
(1.2) właściciel + D.
kolokacje:
(1.1) właściciel samochodu / domu / długopisubyć / stać się / zostać właścicielem
(1.1) właściciel krzywego nosa
synonimy:
(1.1) posiadacz, pan
(1.2) posiadacz
antonimy:
(1.1) dzierżawca, zarządca
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. własność ż, właścicielstwo n, właścicielskość ż, właścizna ż
forma żeńska właścicielka ż
przym. właścicielski, własny
przysł. właścicielsko
czas. przywłaszczyć
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. właścić; wyraz jest pseudobohemizmem[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. z Wikipedii
  2.   Hasło „właściciel” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.