wędrować (język polski) edytuj

wymowa:
?/i, IPA[vɛ̃nˈdrɔvaʨ̑], AS[vẽndrovać], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ę 
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) przebywać długą drogę skądś dokądś[1]
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) wędrować pieszo / piechotą / na rowerze / samochodem / autostopem / koleją • wędrować bez celu / przed siebie • wędrować śladami (kogoś, czyimiś)
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) podróżować
hiponimy:
(1.1) pielgrzymować
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wędrówka ż, wędrowiec m, wędrownik m, wędrowniczek m, wędrowniczka ż, wędrowanie n
przym. wędrowny, wędrowniczy
czas. przywędrować
związki frazeologiczne:
wędrować z rąk do rąk
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „wędrować” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.