węch

węch (język polski)

wymowa:

IPA: [vɛ̃w̃x], AS: [vẽũ̯χ], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zmysł pozwalający czuć zapachy i substancje lotne; zmysł powonienia; zob. też węch w Wikipedii

(1.2) przen. pot. instynkt, zdolność przewidywania konsekwencji drobnych zdarzeń

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	węch
dopełniacz	węchu
celownik	węchowi
biernik	węch
narzędnik	węchem
miejscownik	węchu
wołacz	węchu

przykłady:

(1.1) Ta róża wcale nie pachnie, chyba że straciłam węch.

(1.2) Kazik zawsze miał węch do interesów.

składnia:

kolokacje:

(1.1) psi / dobry / słaby węch

synonimy:

(1.1) powonienie

(1.2) intuicja, instynkt, wyczucie; pot. niuch, nos

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wąchanie n

czas. zwąchać, wąchać ndk.

przym. węchowy

przysł. węchowo

związki frazeologiczne:

psi węch

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) olfaction, sense of smell
• arabski: (1.1) شم
• baskijski: (1.1) usaimen
• białoruski: (1.1) нюх m; (1.2) нюх m
• czeski: (1.1) čich m; (1.2) čich m
• francuski: (1.1) odorat m, u zwierząt: flair m
• hiszpański: (1.1) olfato m; (1.2) olfato m
• łaciński: (1.1) olfactus m
• niemiecki: (1.1) Geruchssinn m, u zwierząt: Spürsinn m; (1.2) Riecher m, (gute) Nase ż
• nowogrecki: (1.1) όσφρηση ż; (1.2) όσφρηση ż
• rosyjski: (1.1) обоняние n, нюх m; (1.2) нюх m, чутьё n
• sanskryt: (1.1) घ्राण
• ukraiński: (1.1) нюх m; (1.2) нюх m
• włoski: (1.1) olfatto m

źródła: