verbieten

verbieten (język niemiecki)

wymowa:

​

IPA: [fɛɐ̯ˈbiːtn̩] IPA: [fɛɐ̯ˈboːt] IPA: [fɛɐ̯ˈboːtn̩]

​

znaczenia:

czasownik mocny, nierozdzielnie złożony, przechodni

(1.1) zabraniać/zabronić, zakazywać/zakazać, nie pozwalać

(1.2) wykluczać/wykluczyć się, nie wchodzić w rachubę (samo przez się)

odmiana:

(1.1-2) verbiet|en (verbietet), verbot, verboten (haben)

przykłady:

(1.1) Und Sie fordern, den Koran zu verbieten? → A Pan/Pani/Państwo żąda(ją) zakazania Koranu?

(1.1) Doch das verbiete ich mir. → Ale (sama) sobie tego zabraniam.

(1.1) Man kann es niemandem verbieten zu wachsen. → Nie można nikomu zabronić rosnąć.

(1.2) Ein Vergleich mit dem Christentum verbietet sich schon deswegen. → Porównanie z chrześcijaństwem wyklucza się już choćby dlatego.

składnia:

(1.2) sich verbieten

kolokacje:

(1.1) Betreten / Eintritt / Zutritt / Rauchen verboten • verbotenerweise

(1.2) sich von selbst verbieten

synonimy:

(1.1) abstellen, auf den Index setzen, nicht gewähren, unterbinden, untersagen, verwehren, verweigern, zurechtweisen, zurückweisen

(1.2) abgehen, ablassen, absehen, außer Betracht lassen, fahren/fallen lassen, sich nicht erlauben

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Verbieten n, Verbot n

przym. verboten

związki frazeologiczne:

(1.1) das Haus verbieten • den Mund verbieten • die Verbotene Stadt

etymologia:

(1.1)swn. farbiotan → śwn. verbieten

uwagi:

zobacz też: bieten • anbieten • aufbieten • ausbieten • darbieten • entbieten • erbieten • feilbieten • gebieten • mitbieten • unterbieten • überbieten • verbieten

źródła: