usprawiedliwić (język polski)

edytuj
wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. usprawiedliwiać)

(1.1) pokazać, że ktoś jest niewinny, uzasadniając jego postępowanie
(1.2) pokazać, że jakieś działanie lub decyzja konieczne lub zasadne

czasownik zwrotny dokonany usprawiedliwić się (ndk. usprawiedliwiać się)

(2.1) wyjaśnić swoje postępowanie, starając się dowieść, że jest ono słuszne
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Jeden usprawiedliwił nieobecność chorobą, drugi wyjazdem za granicę[1].
(1.2) W tłumie, jaki zebrał się samoczynnie wokół, przeważały nieprzyjazne nastroje, w pewnej mierze usprawiedliwione brakiem rzeczowej informacji[2].
(2.1) Zawsze usprawiedliwią się tym, że sprawa była nagła, a nie mieli możliwości zasięgnięcia jego opinii[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. usprawiedliwienie n, sprawiedliwość ż
czas. usprawiedliwiać ndk.
przysł. usprawiedliwiająco
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. u- + sprawiedliwy + -ić
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1-2) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: usprawiedliwiać
(2.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: usprawiedliwiać się
źródła:
  1. Monika Panfil, Artur Kanarek, Decyzja prokuratury do 24 kwietnia, „Gazeta Wyborcza”, 1996-03-01, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Zbigniew Kruszyński, Na lądach i morzach: opisy i opowiadania, 1999, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  3. Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Kiwony, 1932, Narodowy Korpus Języka Polskiego.