uspokajać

(Przekierowano z uspokajać się)

uspokajać (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌuspɔˈkajäʨ̑], AS[uspokai ̯äć], zjawiska fonetyczne: podw. art.akc. pob. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. uspokoić)

(1.1) przywracać spokój, utulać, łagodzić[1], usuwać obawy, zdenerwowanie[2]
(1.2) skłaniać, nawoływać do ciszy, milczenia, hamować, uciszać[1]
(1.3) opanowywać chaos[3], wprowadzać ład, porządek[1]
(1.4) daw. nasycać, zaspokajać[1]
(1.5) rzad. załatwiać zadowalająco, regulować, spłacać[1]

czasownik zwrotny niedokonany uspokajać się (dk. uspokoić się)

(2.1) odzyskiwać spokój, stawać się spokojnym
(2.2) wypogadzać się; o pogodzie, zjawiskach atmosferycznych[2]
odmiana:
(1.1-5) koniugacja I
(2.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Utwory Chopina bardzo mnie uspokajają.
(1.2) Nauczycielka krzyczała na klasę. Uspokajała młodzież już od dłuższego czasu, jednak nie dawało to żadnych rezultatów.
(2.1) Powoli jednak zdawała się powracać do siebie i uspokajać się nieco, a ujmując mnie w swe ramiona, przycisnęła mnie do serca[4].
(2.2) Patrz! Pogoda się uspokaja. – Rzeczywiście! Widać, że deszcz przestaje padać; jeszcze godzina i będzie sucho.
składnia:
(1.1) uspokajać + B.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) łagodzić, lać oliwę na wzburzone morze
(1.2) uciszać, wyciszać
(1.3) opanowywać, radzić sobie z czymś, naprawiać, porządkować, uporządkować, pot. ogarniać
(1.4) nasycać, zaspokajać
(1.5) regulować, spłacać, naprawiać
(2.1) doznać spokoju, ostudzić emocje
(2.2) rozpogadzać się, wypogadzać się
antonimy:
(1.1) denerwować, gniewać, złościć, dolewać oliwy do ognia, pot. wyprowadzać z równowagi, wkurzać, wnerwiać, wulg. wkurwiać
(1.2) zgłaśniać, odciszać
(1.3) psuć, wprowadzać chaos, rozstrajać
(1.5) rozregulowywać, odregulowywać, psuć, zadłużać
(2.1) denerwować się, gniewać się, złościć się, pot. wkurzać się, wnerwiać się, wulg. wkurwiać się
(2.2) zepsuć się
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pokój mrz, spokojny, spokój m, spokojność ż, spokojnik m, spokojnica ż, uspokojenie n, uspokajanie n, uspokajacz m, uspokoiciel m, uspokoicielka ż, zaspokojenie n, zaspokajanie n, zaspokajacz m
czas. spokoić ndk., uspokoić dk., zaspokoić dk., zaspokajać ndk.
przym. spokojny, spokojniutki, spokojniuteńki, spokojniuchny, spokojniusieńki, uspokajający, uspokojony, zaspokajalny, spokojno
przysł. spokojnie, spokojno, spokojniutko, spokojniuteńko, spokojniuchno, spokojniusieńko, uspokajająco
wykrz. spokojnie, spox, spoko, spoczko
partyk. spoko, spoczko
ims. uspokajający, uspokojony
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. u- + spokój + -ać
uwagi:
Częstym błędem jest używanie formy „uspakajać[5] – forma dawna[6]
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4   Hasło „uspokajać” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1   Hasło „uspokajać” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3.   Hasło „uspokajać” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  4. Przegląd Lwowski (Lemberger Revue), Edward Podolski
  5. Jak brzmi czasownik niedokonany od uspokoić – „uspokajać” czy „uspakajać”? w: Poradnia Językowa Uniwersytetu Łódzkiego
  6. Słownik polszczyzny XVI wieku - Szukaj „uspokajać”; uwaga „też uspakajać”