ucieleśnienie

ucieleśnienie (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od ucieleśnić

(1.2) to, co uzyskuje realny kształt

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) wcielenie

(1.2) wcielenie, postać

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.2) uosobienie

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. cielesny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) embodiment, incarnation
• bułgarski: (1.2) олицетворение n
• chorwacki: (1.2) inkarnacija ż
• czeski: (1.2) ztělesnění n
• duński: (1.2) inkarnation w
• francuski: (1.2) incarnation ż
• hiszpański: (1.2) encarnación ż
• indonezyjski: (1.2) jelmaan
• interlingua: (1.2) incarnation
• kataloński: (1.2) encarnació ż
• koreański: (1.2) 화신
• litewski: (1.2) įasmenijimas m
• łaciński: (1.2) incarnatio ż
• łotewski: (1.2) iemiesojums m
• niemiecki: (1.2) Verkörperung ż, Inbegriff m
• nowogrecki: (1.2) ενσάρκωση ż
• rosyjski: (1.2) воплощение n
• słowacki: (1.2) stelesnenie n
• słoweński: (1.2) utelešenje n, inkarnacija ż
• starofrancuski: (1.2) incarnacion ż
• turecki: (1.2) kişileşme, cisimleşme, canlı örnek
• ukraiński: (1.2) втілення n
• węgierski: (1.2) megtestesülés, inkarnáció
• włoski: (1.2) incarnazione ż

źródła: