transcendentalny
transcendentalny (język polski) edytuj
- wymowa:
- IPA: [ˌtrãw̃sʦ̑ɛ̃ndɛ̃nˈtalnɨ], AS: [trãũ̯scẽndẽntalny], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin.• akc. pob.
-
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) filoz. taki, który dotyczy apriorycznych form poznania (wykracza poza granice umysłu i odnosi się do przedmiotu poznania)
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik transcendentalny transcendentalna transcendentalne transcendentalni transcendentalne dopełniacz transcendentalnego transcendentalnej transcendentalnego transcendentalnych celownik transcendentalnemu transcendentalnej transcendentalnemu transcendentalnym biernik transcendentalnego transcendentalny transcendentalną transcendentalne transcendentalnych transcendentalne narzędnik transcendentalnym transcendentalną transcendentalnym transcendentalnymi miejscownik transcendentalnym transcendentalnej transcendentalnym transcendentalnych wołacz transcendentalny transcendentalna transcendentalne transcendentalni transcendentalne
- przykłady:
- (1.1) Symbol, zwłaszcza sztuka symboliczna, odsłania w swych najwybitniejszych dziełach świat wartości transcendentalnych, „sacrum”[1].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. transcendentalizm m, transcendencja ż, transcendentalista m, transcendentalność ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. transcendens, transcendentis = przekraczający[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- arabski: (1.1) ما وراء الطبيعة
- białoruski: (1.1) трансцэндэнтальны
- bułgarski: (1.1) трансцендентален
- francuski: (1.1) transcendantal
- interlingua: (1.1) transcendental
- rosyjski: (1.1) трансцендентальный
- słowacki: (1.1) transcendentálny
- ukraiński: (1.1) трансцендентальний
- źródła:
- ↑ Katarzyna Nowak, Wychowawca, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑
Hasło „transcendentalny” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
