trębacz

trębacz (język polski)

trębacz (1.1)

trębacz (1.2)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) muz. muzyk, który gra na trąbce

(1.2) sygnalista, który wygrywa sygnały na trąbce

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	trębacz	trębacze
dopełniacz	trębacza	trębaczy / rzad. trębaczów
celownik	trębaczowi	trębaczom
biernik	trębacza	trębaczy / rzad. trębaczów
narzędnik	trębaczem	trębaczami
miejscownik	trębaczu	trębaczach
wołacz	trębaczu	trębacze
depr. M. i W. lm: (te) trębacze

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. trąbka ż, trąba ż, trąbeczka ż, trąbienie n, zatrąbienie n

czas. trąbić ndk., zatrąbić dk.

przym. trąbkowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) tronpetari
• hiszpański: (1.1) trompetista
• litewski: (1.1) trimitininkas m
• rosyjski: (1.1) трубач m; (1.2) сигналист m
• ukraiński: (1.1) трубач m; (1.2) сигналіст m

źródła: