topielec

topielec (język polski)

topielec (1.1)

wymowa:

IPA: [tɔˈpʲjɛlɛʦ̑], AS: [topʹi ̯elec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) zwłoki osoby, która utopiła się

(1.2) człowiek uratowany od utonięcia

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) etn. mit. w podaniach ludowych: pokutujący duch utopionego człowieka, który wciąga ludzi w głębiny wód

(2.2) środ. ryb. martwa ryba

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	topielec	topielcy
dopełniacz	topielca	topielców
celownik	topielcowi	topielcom
biernik	topielca	topielców
narzędnik	topielcem	topielcami
miejscownik	topielcu	topielcach
wołacz	topielcu	topielcy

przykłady:

(1.1) Na powierzchni rzeki unosił się wśród bzyku much wzdęty topielec.

składnia:

kolokacje:

(1.2) niedoszły topielec

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. topiel ż, topielisko n, topienie n, utopienie n, zatapianie n, zatopienie n

forma żeńska topielica

czas. topić ndk., utopić dk., zatapiać ndk., zatopić dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. topiel + -ec

uwagi:

por. wisielec

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) drowned man; (2.1) mit. celt. kelpie
• białoruski: (1.1) тапелец m, тапельнік m
• czeski: (1.1) utopenec m
• hiszpański: (1.1) ahogado m
• kaszubski: (1.1) topielc m; (2.1) mòrzkùlc m
• rosyjski: (1.1) утопленник m

źródła: