szwagier (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈʃfaɟɛr], AS[šfaǵer], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) brat żony
(1.2) brat męża
(1.3) mąż siostry
(1.4) mąż szwagierki (siostry męża lub żony)
(1.5) żart. o mężczyźnie, który sypia z samą kobietą co inny mężczyzna[1]
odmiana:
(1.1-5)
przykłady:
(1.1) Mój szwagier zawsze dbał o moją żonę, kiedy byli dziećmi.
(1.3) Potem wpadł szwagier Wojtek i opowiadał jak odwiedził specjalistę od szpiegowania.
(1.3) Dowiedziałem się, że moja siostra się zaręczyła, więc wkrótce będę miał nowego szwagra.
(1.4) Przyjechała do nas rodzina ze strony żony, szwagierka ze szwagrem i ich dzieci
(1.5) Ja też poznałem Jolkę w sensie biblijnym, więc jesteśmy szwagrami.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) daw. gw. pan brat[2]
(1.2) daw. dziewierz, daw. gw. pan brat[2]; daw. gw. (Sandomierz) brat mężowy[3]
(1.5) współkochanek, suchy szwagier
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. szwagierek mos
forma żeńska szwagierka ż, szwagiereczka ż
przym. szwagrowski
związki frazeologiczne:
szwagier wspominaze szwagrem na zająca, z bratem na niedźwiedzia
etymologia:
(1.1-3) niem. Schwager
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Słownik języka polskiego, red. Witold Doroszewski, t. VIII, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1958–1969, s. 1207.
  2. 2,0 2,1 Skarbonka, „Poradnik Językowy” nr 5/1903, s. 82.
  3. Gustaw Paszkiewicz, Skarbonka, „Poradnik Językowy” nr 6/1903, s. 103.