stracenie

stracenie (język polski)

wymowa:

IPA: [straˈʦ̑ɛ̃ɲɛ], AS: [stracẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od stracić

(1.2) egzekucja, wykonanie kary śmierci; t. kara śmierci

odmiana:

(1.1) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	stracenie
dopełniacz	stracenia
celownik	straceniu
biernik	stracenie
narzędnik	straceniem
miejscownik	straceniu
wołacz	stracenie

(1.2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	stracenie	stracenia
dopełniacz	stracenia	straceń
celownik	straceniu	straceniom
biernik	stracenie	stracenia
narzędnik	straceniem	straceniami
miejscownik	straceniu	straceniach
wołacz	stracenie	stracenia

przykłady:

(1.1) Idę poćwiczyć — mam miesiąc na stracenie nadmiaru tłuszczu.

(1.2) Stracenie więźnia wstrząsnęło opinią publiczną.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) strata, utracenie, utrata

(1.2) egzekucja

antonimy:

(1.1) odzyskanie, zyskanie, niestracenie

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. strata ż, tracenie n, straceniec mos, bezstratność ż

czas. stracić dk., tracić ndk.

przym. stracony, stratny

przysł. stratnie

związki frazeologiczne:

nie mieć nic do stracenia • na stracenie (np. iść na stracenie: w sposób straceńczo/szaleńczo odważny, nie licząc się z konsekwencjami) • jak na stracenie

etymologia:

od stracić

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) loss; (1.2) execution, capital punishment

źródła: