spuszczać (język polski)

robotnik spuszcza (1.1) wiadro na dół
komandos spuszcza się (2.1) po linie
wymowa:
IPA: [ˈspuʃt͡ʃat͡ɕ], AS: [spuščać]
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) transportować na dół, zmieniać położenie na niższe, obniżać
(1.2) o cieczy lub gazie: wypuszczać
(1.3) o wodzie w toalecie: spłukiwać nią sedes
(1.4) o cenie: obniżać
(1.5) o głowie: pochylać
(1.6) żegl. mar. wodować
(1.7) kynol. uwalniać ze smyczy

czasownik zwrotny niedokonany spuszczać się

(2.1) zmieniać swoje położenie na niższe, obniżać się
(2.2) wulg. mieć ejakulację (o mężczyźnie)
(2.3) przest. polegać na kimś/czymś, zdawać się na kogoś; zawierzać komuś, pokładać w kimś zaufanie[1]
odmiana:
(1.1-7) koniugacja I
(2.1-3) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Murarz spuszcza na dół puste wiadro.
(1.2) Jasio spuścił wodę z wanny.
(1.3) Jasio spuścił wodę w łazience.
(1.4) Sprzedawca spuścił cenę o połowę.
(2.1) Ratownik spuścił się na dół po linie.
(2.2) Jacek spuścił się w łazience.
(2.3) Ach któż więcej ode mnie spuszcza się na ciebie, kochany panie Jenialkiewicz[2].
(2.3) Czy przez zapomnienie, czy też, że spuścił się na służącego, pieniądze zostawił w dorożce[3].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. spust mrz, puścizna ż, spuścizna ż
czas. puszczać, spuścić
związki frazeologiczne:
nie spuszczać z oczuspuścić zasłonę milczeniaspuścić z tonu
(2.3) przysłowia: kto się na kogo spuszcza, ten sam siebie opuszczakto się na kogo spuści, to go Pan Bóg opuści[4]
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.6) zobacz listę tłumaczeń w haśle: wodować
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Spuszczać” w: Michał Arct, M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego, Wydawnictwo M. Arcta w Warszawie, Warszawa 1916.
  2. Aleksander Fredro, Wielki człowiek do małych interesów, scena I.
  3. Stanisław Jachowicz, Jak to dobrze nauczyć się czego. W Upominek z prac Stanisława Jachowicza, Poznań 1902.
  4. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Samuel Adalberg, Księga przysłów, przypowieści i wyrażeń przysłowiowych polskich, Druk Emila Skiwskiego, Warszawa 1889–1894.