skląć (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. brak)

(1.1) książk. bardzo dosadnie kogoś przekląć
(1.2) rzad. wypowiedzieć przekleństwo

czasownik zwrotny dokonany skląć się

(2.1) przeklnąć w myślach
odmiana:
(1.1-2) koniugacja Xc lub koniugacja Xc
(2.1) koniugacja Xc lub koniugacja Xc
przykłady:
(1.1) Obiecywali sobie, że sklną go, gdy tylko się pojawi.
(2.1) Kacper sklął się w duchu, za idiotyczną odzywkę, ale postanowił spróbować jeszcze raz[1].
(2.1) Niech mnie ciemność pochłonie sklął się pan Bogusław[2].
składnia:
(1.1) skląć + B.
(2.1) skląć się za + B.
kolokacje:
(2.1) skląć się w duchu / w myślach • skląć się za nieostrożność / za swą głupotę
synonimy:
(1.1) przekląć, zwymyślać
(1.2) zakląć
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. sklęcie n
czas. kląć ndk., kląć się ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. s- + kląć
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: