sentencja

sentencja (język polski)

wymowa:

IPA: [sɛ̃nˈtɛ̃nʦ̑ʲja], AS: [sẽntẽncʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zwięzłe sformułowanie pewnej ogólnej myśli, np. filozoficznej; zob. też maksyma w Wikipedii

(1.2) praw. najważniejsza część wyroku lub decyzji administracyjnej, zawierająca rozstrzygnięcie sprawy

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sentencja	sentencje
dopełniacz	sentencji	sentencji / przest. sentencyj
celownik	sentencji	sentencjom
biernik	sentencję	sentencje
narzędnik	sentencją	sentencjami
miejscownik	sentencji	sentencjach
wołacz	sentencjo	sentencje

przykłady:

(1.2) W niniejszej sprawie uznano, że zostały spełnione przesłanki określone w powyższym przepisie, umożliwiające zmianę decyzji, w związku z czym postanowiono orzec, jak w sentencji.

składnia:

kolokacje:

(1.1) sentencja łacińska

(1.2) sentencja wyroku / decyzji administracyjnej

synonimy:

(1.1) maksyma, aforyzm

(1.2) osnowa, rozstrzygnięcie

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) powiedzenie

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. sentencjonalność ż

przym. sentencjonalny

przysł. sentencjonalnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. sententia → zdanie, sąd, opinia, myśl

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) sententia; (1.2) sentence
• białoruski: (1.1) сентэнцыя ż
• bułgarski: (1.1) сентенция ż; (1.2) сентенция ż
• esperanto: (1.1) sentenco
• kataloński: (1.2) sentència ż
• rosyjski: (1.1) сентенция ż
• ukraiński: (1.1) сентенція ż

źródła: