sekciarz (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. członek sekty religijnej
(1.2) przen. członek grupy odcinającej się od ogółu
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Surowy, purytański kodeks moralny sekciarzy, ich powrót do prostoty praojców z okresu koczowniczego pasterstwa, ich ofiary z baranów składane na wzniesieniach jakiemuś nieznanemu, bliżej nieokreślonemu boguwszystko to ściągnęło na nich wzgardę i potępienie[1].
(1.1) W roku 1992 w górach stanu Idaho FBI zastrzeliło 14-letniego chłopca i jego matkę, rok później po 51 dniach oblężenia spaliło się żywcem ponad 80 sekciarzy religijnych w Teksasie[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. sekta ż
forma żeńska sekciarka ż
przym. sekciarski
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. sekta + -arz
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zenon Kosidowski, Opowieści biblijne, 1963, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Jacek Kalabiński, Gazeta Wyborcza, 1996-06-15, Narodowy Korpus Języka Polskiego.