sławić (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) podn. głosić czyjąś sławę, wychwalać kogoś[1]

czasownik zwrotny niedokonany sławić się

(2.1) daw. słynąć[2]
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
(2.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Co roku w święto Paschy lud izraelski sławił w hymnach i psalmach Jahwe i jego mandatariusza Mojżesza […][3].
(1.1) Pochwalne mowy pogrzebowe rozpoczęły część uroczystości. Sławiąc cnoty poległych, mówcy zwracali się do nich jak do żywych, obiecując im różne podarki i zemstę[4].
(2.1) Gdyby Polska sławiła się wówczas jakimiś źródłami leczniczymi, zawdzięczalibyśmy temu może wizytę wielkiego pisarza, a w następstwie niezwykły reportaż z naszej szesnastowiecznej rzeczywistości[5].
składnia:
(2.1) sławić się + N.
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. sława ż
przym. sławny
związki frazeologiczne:
etymologia:
od prasł. *slaviti[6]
por. chorw. slaviti, czes. slavit, ros. сла́вить, scs. славити, serb. славити, ukr. сла́вити
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „sławić” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2.   Hasło „sławić” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Zenon Kosidowski, Opowieści biblijne, 1963, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  4. Uczniowie Spartakusa, Halina Rudnicka, 1951 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  5. Józef Hen, Ja, Michał z Montaigne?, 2009, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  6. Hasło „sławić” w: Witold Mańczak, Polski słownik etymologiczny, Polska Akademia Umiejętności, Kraków 2017, ISBN 978-83-7676-265-4, s. 180.