rupieć (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈrupʲjɛ̇t͡ɕ], AS: [rupʹi ̯ėć], zjawiska fonetyczne: zmięk.podw. art.i  j 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy

(1.1) posp. stary, zepsuty lub zniszczony przedmiot[1]
(1.2) posp. przedmiot bezużyteczny, niepotrzebny[1]
(1.3) pot. pogard. stara, brzydka kobieta[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) To nie radio, to zupełny rupieć.
(1.2) Wyrzuć te wszystkie rupiecie!
składnia:
kolokacje:
(1.1-2) stary / zbędny rupieć • gromadzić rupiecie • trzymać rupiecie • pozbyć się rupieci
synonimy:
(1.1) grat, gruchot, klekot, rzęch, trup
(1.2) klamot, śmieć, gw. (Poznań) klunkier
(1.3) raszpla, gw. (Poznań) chorlipa
antonimy:
(1.2) niezbędnik
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rupiecie nmos, rupieciarnia ż, rupieciarstwo n, rupieciarz m
związki frazeologiczne:
śmieci i rupieci
etymologia:
uwagi:
daw. jako forma żeńska[2]
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 3 Słownik współczesnego języka polskiego, red. Bogusław Dunaj, t. 2, Przegląd Reader's Digest, Warszawa 1998, ISBN 83-909366-3-1, s. 277.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „rupieć” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.