rupieć

rupieć (język polski)

rupieć (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈrupʲjɛ̇ʨ̑], AS: [rupʹi ̯ėć], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy lub męskozwierzęcy

(1.1) stary, zepsuty przedmiot

(1.2) przedmiot niepotrzebny

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rupieć	rupiecie
dopełniacz	rupiecia	rupieci
celownik	rupieciowi	rupieciom
biernik	rupieć / pot. rupiecia	rupiecie
narzędnik	rupieciem	rupieciami
miejscownik	rupieciu	rupieciach
wołacz	rupieciu	rupiecie

przykłady:

(1.1) To nie radio, to rupieć.

(1.2) Wyrzuć wszystkie rupiecie!

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) grat, rzęch, trup

(1.2) śmieć

antonimy:

(1.2) niezbędnik

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rupiecie nmos, rupieciarnia ż, rupieciarstwo n

związki frazeologiczne:

śmieci i rupieci

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) junker
• dolnołużycki: (1.1) chabź m
• francuski: (1.1) vieillerie ż
• hiszpański: (1.1) cachivache m, trasto m
• nowogrecki: (1.1) σαράβαλο n, σακαράκα ż
• włoski: (1.1) ciarpa ż, cianfrusaglia ż

źródła: