rupieć
rupieć (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy
- (1.1) posp. stary, zepsuty lub zniszczony przedmiot[1]
- (1.2) posp. przedmiot bezużyteczny, niepotrzebny[1]
- (1.3) pot. pogard. stara, brzydka kobieta[1]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik rupieć rupiecie dopełniacz rupiecia rupieci celownik rupieciowi rupieciom biernik rupieć / pot. rupiecia rupiecie narzędnik rupieciem rupieciami miejscownik rupieciu rupieciach wołacz rupieciu rupiecie
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1-2) stary / zbędny rupieć • gromadzić rupiecie • trzymać rupiecie • pozbyć się rupieci
- synonimy:
- (1.1) grat, gruchot, klekot, rzęch, trup
- (1.2) klamot, śmieć, gw. (Poznań) klunkier
- (1.3) raszpla, gw. (Poznań) chorlipa
- antonimy:
- (1.2) niezbędnik
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. rupiecie nmos, rupieciarnia ż, rupieciarstwo n, rupieciarz m
- związki frazeologiczne:
- śmieci i rupieci
- etymologia:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) junker
- dolnołużycki: (1.1) chabź m
- francuski: (1.1) vieillerie ż
- hiszpański: (1.1) cachivache m, trasto m
- nowogrecki: (1.1) σαράβαλο n, σακαράκα ż
- włoski: (1.1) ciarpa ż, cianfrusaglia ż
- źródła: