rupieć

rupieć (język polski)

rupieć (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈrupʲjɛ̇t͡ɕ], AS: [rupʹi ̯ėć], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• i → j 

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy lub męskorzeczowy

(1.1) posp. stary, zepsuty lub zniszczony przedmiot

(1.2) posp. przedmiot bezużyteczny, niepotrzebny

(1.3) pot. pogard. stara, brzydka kobieta

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rupieć	rupiecie
dopełniacz	rupiecia	rupieci
celownik	rupieciowi	rupieciom
biernik	rupieć / pot. rupiecia	rupiecie
narzędnik	rupieciem	rupieciami
miejscownik	rupieciu	rupieciach
wołacz	rupieciu	rupiecie

przykłady:

(1.1) To nie radio, to zupełny rupieć.

(1.2) Wyrzuć te wszystkie rupiecie!

składnia:

kolokacje:

(1.1-2) stary / zbędny rupieć • gromadzić rupiecie • trzymać rupiecie • pozbyć się rupieci

synonimy:

(1.1) grat, gruchot, klekot, rzęch, trup

(1.2) klamot, śmieć, gw. (Poznań) klunkier

(1.3) raszpla, gw. (Poznań) chorlipa

antonimy:

(1.2) niezbędnik

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rupiecie nmos, rupieciarnia ż, rupieciarstwo n, rupieciarz m

związki frazeologiczne:

śmieci i rupieci

etymologia:

uwagi:

daw. jako forma żeńska

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) junker
• dolnołużycki: (1.1) chabź m
• francuski: (1.1) vieillerie ż
• hiszpański: (1.1) cachivache m, trasto m
• nowogrecki: (1.1) σαράβαλο n, σακαράκα ż
• włoski: (1.1) ciarpa ż, cianfrusaglia ż

źródła: