Wikisłownik

rocznik

rocznik (język polski) edytuj

wymowa:
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wszystkie osoby urodzone w danym roku
(1.2) wszystkie osoby odbywające naukę, służbę itp. w danym roku
(1.3) określone rzeczy wytworzone w danym roku
(1.4) czasopismo ukazujące się raz na rok
odmiana:
(1.1-4)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikrocznikroczniki
dopełniaczrocznikaroczników
celownikrocznikowirocznikom
biernikrocznikroczniki
narzędnikrocznikiemrocznikami
miejscownikrocznikurocznikach
wołaczrocznikuroczniki
przykłady:
(1.1) Rocznik siedemdziesiąty siódmy był całkiem dobry.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.4) almanach
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rok m, rocznica ż, roczniak m, roczek m
przym. roczny, coroczny, doroczny, śródroczny, rocznicowy, rocznikowy
przysł. rocznie, corocznie, dorocznie, rocznikowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-4) pol. rok + -ik
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=rocznik&oldid=7967443”