reformator

reformator (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌrɛfɔrˈmatɔr], AS: [reformator], zjawiska fonetyczne: akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ten, kto reformuje, dokonuje reformy

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	reformator	reformatorzy
dopełniacz	reformatora	reformatorów
celownik	reformatorowi	reformatorom
biernik	reformatora	reformatorów
narzędnik	reformatorem	reformatorami
miejscownik	reformatorze	reformatorach
wołacz	reformatorze	reformatorzy

przykłady:

(1.1) Król był wielkim reformatorem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. reforma ż, reformatorstwo n, reformizm m, reformista m, reformistka ż, reformowalność ż, reformacja ż, reformowanie n, zreformowanie n

forma żeńska reformatorka ż

czas. reformować ndk., zreformować dk.

przym. reformatorski, reformowalny, reformistyczny, reformacyjny, formacyjny, formatywny

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. reformować

uwagi:

tłumaczenia:

• bułgarski: (1.1) реформатор m
• francuski: (1.1) réformateur m
• interlingua: (1.1) reformator
• niemiecki: (1.1) Reformer m
• rosyjski: (1.1) реформатор m

źródła:

reformator (interlingua)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) reformator

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: