wymowa:
IPA[ˈrãɲit͡ɕ], AS[rãńić], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. zranić)

(1.1) zadać ranę[1]
(1.2) powodować kaleczenie[1]
(1.3) przen. sprawiać komuś przykrość; urażać czyjeś uczucia[1]

czasownik zwrotny niedokonany ranić się (dk. zranić się)

(2.1) zadać ranę samemu sobie[2]
(2.2) ulegać kaleczeniu[2]
(2.3) przen. sprawiać przykrość sobie wzajemnie[2]
(2.4) zadać rany sobie wzajemnie
odmiana:
(1.1-3) koniugacja VIa
(2.1-4) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Oskarżony odpowiada przed sądem za to, że w afekcie ranił sąsiada sztychówką.
(1.3) Twoje niesprawiedliwe traktowanie rani mnie mocno.
(2.2) Przeciskając się przez chaszcze, mój pies lekko ranił się w łapę.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kaleczyć
(2.1) kaleczyć się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. rana ż, ranka ż, ranny m, ranna ż, ranienie n
czas. poranić, zranić
związki frazeologiczne:
język rani bardziej niż żelazoranić do żywegoranić serceranić dumęranić próżnośćranić ego
etymologia:
prasł. *raniti[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2   Hasło „ranić” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 2,2   Hasło „ranić się” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3.   Hasło „ranić” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.