puginał

puginał (język polski)

puginał (1.1)

wymowa:

IPA: [puˈɟĩnaw], AS: [puǵĩnau̯], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) hist. rodzaj sztyletu pochodzenia wschodniego, używany do końca XVI w.; zob. też puginał w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	puginał	puginały
dopełniacz	puginału	puginałów
celownik	puginałowi	puginałom
biernik	puginał	puginały
narzędnik	puginałem	puginałami
miejscownik	puginale	puginałach
wołacz	puginale	puginały

przykłady:

(1.1) Skoczyłem na pomoc. Wydobytym z ukrytej pochwy puginałem dźgałem na oślep w tę żywą, rozedrganą plątaninę rąk, nóg i wychudłych kadłubów, modląc się w duchu do wszystkich bóstw niebiańskich i piekielnych, abym nie wyrządził przy okazji krzywdy memu siostrzeńcowi.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) st.pol. tulich, tylec, tylecz

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) broń

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

wł. pugnale

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dagger
• jidysz: (1.1) שטעכמעסער m / n (sztechmeser)
• osmański: (1.1) خنجر (hancer), خنچر (hançer / hançar)

źródła: