publiczność
publiczność (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) cecha tego, co jest publiczne, cecha tych, którzy są publiczni
- (1.2) grupa osób, która oglądają jakieś przedstawienie, pokaz, zawody
- odmiana:
- (1.1-2) blm,
przypadek liczba pojedyncza mianownik publiczność dopełniacz publiczności celownik publiczności biernik publiczność narzędnik publicznością miejscownik publiczności wołacz publiczności
- przykłady:
- (1.2) Publicznością tego iluzjonisty od lat były dzieci.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.2) występować przed publicznością • mieć stałą / wierną publiczność • publiczność zorganizowana
- synonimy:
- (1.2) widownia, publika, audytorium, widzowie
- antonimy:
- (1.2) aktorzy
- hiponimy:
- (1.2) kibice
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. publika ż, publiczka ż, publikator m
- czas. publikować, opublikować, upubliczniać, upublicznić
- przym. publiczny
- przysł. publicznie
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) audience
- arabski: (1.2) جمهور m
- czeski: (1.2) veřejnost ż
- duński: (1.2) publikum n
- esperanto: (1.2) publiko
- fiński: (1.2) yleisö
- hebrajski: (1.2) קהל m
- hiszpański: (1.2) público m
- kaszubski: (1.1) pùblika ż
- luksemburski: (1.2) Auditoire m
- niemiecki: (1.1) Öffentlichkeit ż; (1.2) Publikum n
- nowogrecki: (1.2) κοινό n
- rosyjski: (1.2) публика ż
- slovio: (1.2) publik (публик)
- szwedzki: (1.1) offentlighet w; (1.2) publik w, folksamling w, församling w, menighet w
- węgierski: (1.2) nyilvánosság, közönség
- włoski: (1.2) pubblico m
- źródła: