przeczyć (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) odrzucać dane twierdzenie
(1.2) być w sprzeczności z czymś, wykluczać się z czymś
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIb
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) negować
antonimy:
(1.1) aprobować, przytakiwać, przyjmować, zgadzać się
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zaprzeczenie n, przeczenie n
czas. zaprzeczać ndk., zaprzeczyć dk.
przym. przeczący
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *perčiti (→ sprzeciwiać się, przeszkadzać) < prasł. *perkъpoprzeczny, leżący w poprzek lub naprzeciw[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „przeczyć” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.