protestantyzm (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌprɔtɛˈstãntɨsm̥], AS[protestãntysm̦], zjawiska fonetyczne: wygł.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) rel. jeden z głównych kierunków chrześcijaństwa, składający się z wierzeń powstałych głównie na skutek ruchów reformacyjnych wewnątrz Kościoła rzymskokatolickiego rozpoczętych w XVI wieku; zob. też protestantyzm w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) szerzyć protestantyzm • nawracać na / nawrócić się na protestantyzm
synonimy:
(1.1) ewangelicyzm; przest. kacerstwo
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
(1.1) chrześcijaństwo
meronimy:
(1.1) adwentyzm, anabaptyzm, baptyzm, husytyzm, kalwinizm, luteranizm, metodyzm, unitarianizm
wyrazy pokrewne:
rzecz. protest mrz, protestant mos, protestantka ż
czas. protestować ndk.
przym. protestancki
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) franc. protestantisme
uwagi:
Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego[2]. Inne słowniki (np.: Uniwersalny słownik języka polskiego[3]) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  2.   Hasło „protestantyzm” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  3.   Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.