pretensjonalny (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ˌprɛtɛ̃w̃sʲjɔ̃ˈnalnɨ], AS[pretẽũ̯sʹi ̯õnalny], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.samogł.+n/m+szczelin.akc. pob. ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) książk. zachowujący się sztucznie, krygujący się
(1.2) książk. zbyt wyszukany, świadczący o złym guście
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.2) I przez to już narażamy się na śmieszność, bo udajemy, choćby nawet samych siebie, a każde udawanie jest z natury śmieszne, pretensjonalne[1].
(1.2) Uznał Sonatę za najsłabszą sztukę Jana Augusta, pretensjonalną, sztuczną, naiwną i źle napisaną[2].
składnia:
kolokacje:
(1.2) pretensjonalny język / styl • pretensjonalna fryzura / suknia • pretensjonalne maniery / zachowanie
synonimy:
(1.2) ę i ą, zmanierowany, manieryczny
antonimy:
(1.2) bezpretensjonalny
hiperonimy:
(1.2) przesadny
hiponimy:
(1.2) pseudonaukowy
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pretensjonalność ż, pretensja ż
przysł. pretensjonalnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
Słowo to nie oznacza człowieka, który ma pretensje.
tłumaczenia:
źródła:
  1. Sławomir Mrożek, Opowiadania 1960-1965, 1965, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Mariusz Urbanek, Kisielewscy : Jan August, Zygmunt, Stefan, Wacek, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.