preceptor

preceptor (język polski)

wymowa:

IPA: [prɛˈʦ̑ɛptɔr], AS: [preceptor]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. nauczyciel, wychowawca

(1.2) hist. zwierzchnik stojący na czele okręgu w zakonie rycerskim; zob. też preceptor w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	preceptor	preceptorzy / preceptorowie
dopełniacz	preceptora	preceptorów
celownik	preceptorowi	preceptorom
biernik	preceptora	preceptorów
narzędnik	preceptorem	preceptorami
miejscownik	preceptorze	preceptorach
wołacz	preceptorze	preceptorzy / preceptorowie
depr. M. i W. lm: (te) preceptory

przykłady:

(1.1) W latach 1550–1551 był preceptorem niemieckich studentów w Paryżu, skąd zbiegł w obawie o swoje życie.

(1.2) W niektórych zakonach rycerskich, jak joannici, templariusze i Krzyżacy, preceptor był przełożonym okręgu.

składnia:

kolokacje:

(1.1) preceptor następcy tronu

(1.2) z tytułem preceptora • preceptor Akwitanii / Sycylii

synonimy:

(1.1) przest. bakałarz

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. preceptorski

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. praeceptor

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) preceptor
• włoski: (1.1) precettore m

źródła:

preceptor (język angielski)

wymowa:

IPA: /ˈpriːˌsɛptər/

​

znaczenia:

rzeczownik policzalny

(1.1) nauczyciel, instruktor

(1.2) rel. w Kościele anglikańskim: kantor

odmiana:

(1) lp preceptor; lm preceptors

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. precept, preceptorship

forma żeńska preceptress

związki frazeologiczne:

etymologia:

średnioang. preceptor < łac. praeceptor

uwagi:

źródła: