praprzyczyna
praprzyczyna (język polski) edytuj
- wymowa:
- IPA: [ˌprapʃɨˈʧ̑ɨ̃na], AS: [prapšyčỹna], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• nazal.• akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) książk. pierwsza, podstawowa przyczyna czegoś
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik praprzyczyna praprzyczyny dopełniacz praprzyczyny praprzyczyn celownik praprzyczynie praprzyczynom biernik praprzyczynę praprzyczyny narzędnik praprzyczyną praprzyczynami miejscownik praprzyczynie praprzyczynach wołacz praprzyczyno praprzyczyny
- przykłady:
- (1.1) Ludzie, którzy doświadczyli osobiście tego rodzaju przypadków, są absolutnie przekonani, że widzieli to coś w rzeczywistości. Natomiast uczeni twierdzą, że praprzyczyna tych przywidzeń ukryta jest w ludzkim mózgu[1].
- (1.1) W filozofii zachodniej zadaniem metafizyki było poznanie praprzyczyny i pierwszej zasady wszechrzeczy[2].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- białoruski: (1.1) першапрычына ż
- esperanto: (1.1) prakaŭzo
- rosyjski: (1.1) первопричина ż
- źródła:
- ↑ Barbara Hill, Detektyw nr 1(149), 1999, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Agnieszka Kozyra, Filozofia zen, 2004, Narodowy Korpus Języka Polskiego.