praprzyczyna (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌprapʃɨˈʧ̑ɨ̃na], AS[prapšyčna], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) książk. pierwsza, podstawowa przyczyna czegoś
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Ludzie, którzy doświadczyli osobiście tego rodzaju przypadków, absolutnie przekonani, że widzieli to coś w rzeczywistości. Natomiast uczeni twierdzą, że praprzyczyna tych przywidzeń ukryta jest w ludzkim mózgu[1].
(1.1) W filozofii zachodniej zadaniem metafizyki było poznanie praprzyczyny i pierwszej zasady wszechrzeczy[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. przyczyna ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. pra- + przyczyna
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Barbara Hill, Detektyw nr 1(149), 1999, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Agnieszka Kozyra, Filozofia zen, 2004, Narodowy Korpus Języka Polskiego.