wymowa:
IPA[ˈpruʒʲɲa], AS[pružʹńa], zjawiska fonetyczne: zmięk.-ni…
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) fiz. przestrzeń, w której nie ma cząsteczek obdarzonych masą (pomijając cząstki wirtualne); zob. też próżnia w Wikipedii
(1.2) techn. stan bardzo niskiego ciśnienia
(1.3) pusta przestrzeń[1]
(1.4) przen. stan braku lub niedoboru czegoś w jakiejś sferze życia i działalności człowieka[1]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Astronauci wychodzą w próżnię w celu przeprowadzenia napraw lub zamontowania aparatury zbyt delikatnej, aby zadanie to mogły wykonać roboty[2].
(1.3) Poruszał się po ringu statycznie, często odbierał ciosy, a jego własne uderzenia zwykle trafiały w próżnię[2].
(1.4) Coraz więcej pacjentów uskarża się na poczucie bezsensu i życiowej próżni[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) próżnia absolutnapróżnia doskonała
(1.4) egzystencjalna / życiowa próżnia • polityczna / prawna próżnia • swoista próżnia • nie znosić próżni • działać w próżni • wypełnić próżnię
synonimy:
(1) vacuum
(1.3) pustka
(1.4) jałowizna, jałowość, pustka
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. próżność ż, próżniak m, próżniaczka ż, próżniactwo n, próżnowanie n, opróżnianie n, opróżnienie n, wypróżnianie n, wypróżnienie n, próżnica ż
czas. opróżniać ndk., opróżnić dk., wypróżniać ndk., wypróżnić dk., próżnować ndk.
przym. próżniowy, próżny, próżniacki, próżniaczy
przysł. próżniowo
związki frazeologiczne:
zawisnąć w próżnimówić w próżnię / pisać w próżniępadać w próżnię / trafiać w próżnię
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „próżnia” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. 2,0 2,1 2,2 z Internetu