pouczać (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[pɔˈwuʧ̑aʨ̑], AS[poučać], zjawiska fonetyczne: epenteza ł  ?/i
znaczenia:

czasownik

(1.1) dawać komuś pouczenie, informować kogoś jak należy się zachowywać (jak postępować)
odmiana:
(1.1) koniugacja I
przykłady:
(1.1) Jeszcze ciekawszy jest zbiór pouczających sentencji egipskiego mędrca Amenemope, pochodzący z XVI w. p.n.e.[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) upominać
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pouczenie n, pouczanie n
czas. pouczyć, nauczać
przym. pouczający
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zenon Kosidowski, Opowieści biblijne, 1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.