poturczenie

poturczenie (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz. odczas. od poturczyć

(1.2) hist. uczynienie kogoś Turkiem, zmuszenie do przyjęcia islamu

odmiana:

(1.1-2) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	poturczenie
dopełniacz	poturczenia
celownik	poturczeniu
biernik	poturczenie
narzędnik	poturczeniem
miejscownik	poturczeniu
wołacz	poturczenie

przykłady:

(1.2) To nie poturczenie Czajkowskiego wywołało jego niechęć do Koscioła rzymskiego, lecz przekonanie o destrukcyjnej roli tego Koscioła w dziejach Rzeczypospolitej ułatwiło poturczenie.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. turecki mrz, Turek m, Turczynka ż, turas m, tureckość ż, sturczenie n, turkizacja ż, poturczeniec m

czas. poturczyć, turczyć

przym. turecki

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: