poruczyć (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[pɔˈruʧ̑ɨʨ̑], AS[poručyć]
?/i
znaczenia:

czasownik dokonany (ndk. poruczać)

(1.1) powierzyć, polecić, oddać z zaufaniem komuś swoje sprawy lub cenną rzecz
odmiana:
(1.1) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Co usłyszałeś ode mnie, porucz to innym.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. poruczenie n, porucznik m
związki frazeologiczne:
etymologia:
czes.[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 136.