poplecznictwo

poplecznictwo (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) książk. działania wyrażające poparcie dla kogoś lub czegoś

(1.2) praw. udzielenie sprawcy przestępstwa pomocy w uniknięciu odpowiedzialności karnej; zob. też poplecznictwo w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2) zwykle lp,

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	poplecznictwo	poplecznictwa
dopełniacz	poplecznictwa	poplecznictw
celownik	poplecznictwu	poplecznictwom
biernik	poplecznictwo	poplecznictwa
narzędnik	poplecznictwem	poplecznictwami
miejscownik	poplecznictwie	poplecznictwach
wołacz	poplecznictwo	poplecznictwa

przykłady:

(1.1) Dzisiejsza Gagauzja to region bardzo biedny i zacofany, ale na jego korzyść przemawia poplecznictwo Turcji, która będąc lokalną potęgą w basenie Morza Czarnego, jest gwarantem status quo.

(1.2) Najpierw sąd rozpatrzy sprawę ich dwojga znajomych oskarżonych o poplecznictwo, którzy dobrowolnie chcą się poddać karze.

składnia:

kolokacje:

(1.2) oskarżyć o poplecznictwo • przestępstwo / występek / zarzut poplecznictwa

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. poplecznik m, popleczniczka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. poplecznik + -ctwo

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: