poncz
poncz (język polski) edytuj
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) kulin. napój z wymieszanych różnych rodzajów alkoholi, soków owocowych i innych składników; zob. też poncz w Wikipedii
- (1.2) kulin. syrop alkoholowy do nasączania ciast
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik poncz poncze dopełniacz ponczu ponczów celownik ponczowi ponczom biernik poncz poncze narzędnik ponczem ponczami miejscownik ponczu ponczach wołacz ponczu poncze
- przykłady:
- (1.1) W niskich pokoikach parterowej murowanki mieścił się zakład Nowackiego pod nazwą kawiarni. Zbierali się tam na poncz, ulubiony wówczas napój, z arakiem i cytryną po złotówce, a z ananasem po półtorej, ówcześni „cyganie”[1].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) napój
- hiponimy:
- holonimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- Wariant „puncz” jest niepoprawny[3].
- Forma dopełniacza liczby mnogiej „ponczy” jest niepoprawna[4][5].
- zobacz też: Indeks:Polski – Napoje
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) punch
- baskijski: (1.1) pontxe
- bułgarski: (1.1) пунш m
- duński: (1.1) punch w, bowle w
- esperanto: (1.1) punĉo
- hiszpański: (1.1) ponche m
- niemiecki: (1.1) Punsch m, Bowle ż
- rosyjski: (1.1) пунш m, жжёнка ż
- słowacki: (1.1) punč m
- węgierski: (1.1) puncs
- źródła:
- ↑ Franciszek Galiński, Gawędy o Warszawie, PIW, Warszawa 1960, s. 125.
- ↑
Hasło „poncz” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „poncz” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 544.
- ↑ Hasło „poncz” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 820.
- ↑ Hasło „poncz” w: Daniela Podlawska, Magdalena Światek-Brzezińska, Słownik poprawnej polszczyzny, Wydawnictwo Szkolne PWN ParkEdukacja, Warszawa-Bielsko-Biała 2009, ISBN 978-83-7446-842-8, s. 330.
