polszczyzna

polszczyzna (język polski)

wymowa:

​, IPA: [pɔlˈʃʧ̑ɨzna], AS: [polščyzna]

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. język polski

(1.2) przest. ogół cech polskich

(1.3) przest. rzad. Polacy

odmiana:

(1.1-3) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	polszczyzna	polszczyzny
dopełniacz	polszczyzny	polszczyzn
celownik	polszczyźnie	polszczyznom
biernik	polszczyznę	polszczyzny
narzędnik	polszczyzną	polszczyznami
miejscownik	polszczyźnie	polszczyznach
wołacz	polszczyzno	polszczyzny

przykłady:

(1.1) Henryk Sienkiewicz zręcznie posługiwał się siedemnastowieczną polszczyzną.

(1.1) Na to odmienne rozwarstwienie polszczyzny i czeszczyzny wpłynęła inna historia obu języków.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) język polski

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Polska ż, polskość ż, Polak mos, Polka ż, Polaczek mos, polaczek mos, polon mrz, polski mrz

przym. polski

przysł. polsko

związki frazeologiczne:

łamana polszczyzna

etymologia:

pol. polski + -yzna

uwagi:

(1.1) zobacz też: angielszczyzna • arabszczyzna • białoruszczyzna • bułgarszczyzna • chińszczyzna • chorwacczyzna • czeszczyzna • francuszczyzna • greczyzna • hiszpańszczyzna • hebrajszczyzna • mongolszczyzna • niemczyzna • portugalszczyzna • ruszczyzna • słowacczyzna • słoweńszczyzna • turecczyzna • ukraińszczyzna • węgierszczyzna • włoszczyzna

tłumaczenia:

• afrykanerski: (1.1) Pools
• albański: (1.1) gjuha polake
• angielski: (1.1) Polish (language)
• czeski: (1.1) polština ż
• esperanto: (1.1) la pola
• fiński: (1.1) puola
• francuski: (1.1) polonais m
• hebrajski: (1.1) פולנית
• kaszubski: (1.1) pòlaszëzna
• niemiecki: (1.1) Polnisch n
• rosyjski: (1.1) польский язык m
• słowacki: (1.1) poľština ż
• staroangielski: (1.1) polisc sprǣc

źródła: