polonistyka

polonistyka (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpɔlɔ̃ˈɲistɨka], AS: [polõńistyka], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. na 3 syl.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) nauk. dyscyplina humanistyczna zajmująca się literaturą polską i językiem polskim

(1.2) pot. eduk. studia obejmujące polonistykę (1.1) na wyższej uczelni

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	polonistyka	polonistyki
dopełniacz	polonistyki	polonistyk
celownik	polonistyce	polonistykom
biernik	polonistykę	polonistyki
narzędnik	polonistyką	polonistykami
miejscownik	polonistyce	polonistykach
wołacz	polonistyko	polonistyki

przykłady:

(1.1) Polonistyka zajmuje się m.in. gramatyką historyczną języka polskiego.

(1.2) Nauczycielka namawiała mnie, abym poszła na polonistykę.

składnia:

kolokacje:

(1.2) być na polonistyce • studiować polonistykę • dostać się na polonistykę

synonimy:

(1.1-2) filologia polska

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) slawistyka

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. repolonizacja ż, Polonia ż, polonizm mrz, polonista m, polonistka ż, polonizacja ż, polonizator m, polonizowanie n, polonica nmos

czas. polonizować ndk.

przym. polonistyczny, polonizacyjny, polonijny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zobacz też: anglistyka • arabistyka • białorutenistyka • hebraistyka • hellenistyka • germanistyka • hispanistyka • iberystyka • indologia • italianistyka • japonistyka • koreanistyka • orientalistyka • rusycystyka • romanistyka • sinologia • skandynawistyka • slawistyka

tłumaczenia:

• niemiecki: (1.1) Polonistik ż
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) полонистика ż; (1.2) полонистика ż
• ukraiński: (1.1) полоністика ż; (1.2) полоністика ż

źródła: