wymowa:
IPA[ˌpɔlɔ̃ˈɲista], AS[polõńista], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) zaw. jęz. osoba zajmująca się naukowo językiem polskim
(1.2) zaw. eduk. nauczyciel języka polskiego
(1.3) eduk. student lub absolwent polonistyki
(1.4) pot. sport. sportowiec lub kibic klubu sportowegoPolonia
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Studiuję filologię polską, by zostać polonistą.
(1.2) Nasz nowy polonista uwielbia poezję Mickiewicza.
(1.3) Renata miała chłopaka z politechniki, a teraz się spotyka z jakimś polonistą.
(1.4) Poloniści wygrywają z legionistami.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) filolog, naukowiec
(1.2) nauczyciel
(1.3) student
(1.4) sportowiec, kibic
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. polonistyka ż, polonizm mrz, polonizacja ż, polonizator mos, polonizowanie n, polonica lm nmos / polonika lm nmos, Polonia ż, Polonus mos
forma żeńska polonistka ż
przym. polonistyczny, polonizacyjny, polonizatorski, polonijny
przysł. polsko
czas. polonizować ndk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. polonicus
uwagi:
(1.1-2) zobacz też: Indeks:Niemiecki - Zawody
tłumaczenia:
źródła:
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) polonista[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. polonistika ż
forma żeńska polonistka ż
przym. polonistický
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. Hasło „polonista” w: Krátky slovník slovenského jazyka, J. Kačala – M. Pisárčiková – M. Považaj (red.), Veda, Bratysława 2004, ISBN 80-224-0750-X.